DAG 11

Vanmorgen vroeg uit de knoertharde bedden getrommeld, de laatste resten ingepakt en wachten totdat we de trein weer uit konden.
Hallo Ulaanbaataar!
We werden meteen opgewacht bij de trein door de gids en degene die onze transfer verzorgde. Dat was super fijn want die namen onze koffers over. Deze gids spreekt ook goed engels, gelukkig.
Tot onze verbazing ging de gids die ons eigenlijk alleen de volgende dag twee uur zou begeleiden, mee naar de yurd. Onderweg naar de yurd ( die ze hier overigens gèr noemen) vertelde hij al een hoop over de geschiedenis van Mongolië. Dat was erg leuk en de autorit vloog voorbij. Onderweg zijn we nog gestopt omdat er een kudde jaks de weg overstak. Uiteraard heb ik hier heeeeeeel veel foto's van gemaakt :)
De natuur hier is, als je de stad uit bent tenminste, in een woord overweldigend te noemen. Enorme rotspartijen, echt Frankrijk is er niks bij! Droge dorre grasvlakten waarvan je je afvraagt hoe al die dieren nog wat te eten/ gras kunnen vinden.
En een enorm wijds uitzicht....... 

Bij het kamp aangekomen valt t meteen op hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Een aantal komen kijken wie er nu weer aankomen, anderen komen helpen met de koffers naar onze gèr te brengen. 
Een tweede ding dat opvalt is de rust.......... Je hoort vogeltjes kwetteren en in de verte af een toe een jak loeien. Heeeeerlijk

De gér ziet er van buiten wat saai uit maar binnen is t n bij elkaar passende kakofonie van kleuren. Heel mooi en passend bij t beeld dat ik erbij had.
Heeeeeerlijk warm dankzij de kachel die de ruimte al lekker opgewarmd had.
Er staan verder nog 3 bedden in de ruimte, 2 nachtkastjes, een laag tafeltje met 2 krukjes erbij. Heet waterkan en 2 kopjes. En een wastafeltje.
Erg basaal maar wat heeft n mens nog meer nodig toch :)
( oke oke een goede douche zou fijn zijn geweest, maar die kan nog wel even tot morgen wachten)
De gids had gezegd dat er een mooi van oorsprong boedistisch klooster stond als we het pad aan de linkerkant zouden volgen. Aangezien we nog een aantal uur hadden voordat de lunch zou beginnen, besloten we het erop te wagen.
Nadat we de eerste heuvel beklommen hadden ( jeeeeeeetje wat is dat stijl zeg, pfffff) hing mijn tong zowat al op mijn knieën....
De route ernaar toe was erg afwisselend, stijl omhoog, stijl omlaag, tussen de bomen door, over een ( potentieel) grasveld, langs nog meer gèr kampen.
Maar nergens een klooster te zien. Ff uitpuffen op n grasveldje, en daar zagen we tekeningen op de rotsen. Toen we die van wat dichterbij gingen bekijken zagen we het klooster liggen, gelukkig, want t originele plan was eigenlijk de andere kant op lopen.. Lang leve even uitrusten :)
Het was nog n fikse klim naar het klooster toe. Halverwege moesten we entree betalen om naar t klooster te mogen. Het is misschien n beetje gek om te zeggen maar ik kreeg de indruk dat we een mini pretpark binnenstapten. Links van ons was zelfs een kabelbaan!! Verleidelijk maar we zijn toch maar gaan lopen. En das maar goed ook, want op de route ( nog verder) naar boven stonden allemaal borden met daarop oosterse wijsheden erop, met vertaling in het engels erbij. Dat was superleuk.
Al waren het er erg veel.
Een monnik kwam op ons afgelopen en maakte ons, ondanks dat hij eigenlijk alleen mongools sprak, duidelijk dat hij t klooster voor ons ging openmaken.
Hij heeft onderweg van alles laten zien en zelfs een bloem laten eten die goed was voor je keel. 
We moesten een wankele brug over om bij t klooster te komen. Begint er ineens achter me iemand te springen zodat die hele brug begon te wiebelen .... Ik aan het mopperen op Kai bleek het die monnik te zijn. Heel leuk, dat heb ik weer. Een monnik met humor. Hahaha
Na de laatste treden (108!!!!) afgelegd te hebben naar het klooster konden we dan eindelijk het klooster van binnen gaan bekijken.
Het is echt mooi om te zien hoe zo'n meditatieruimte opgebouwd is. Heel veel kleur en heel veel ruimte voor mensen om te zitten, op de grond uiteraard. Aan ieder detail is gedacht en nergens is er een stukje hout te vinden dat niet gebruikt is om iets op te verven of om te graveren.
Het uitzicht dat je had op de omgeving was ook helemaaaaal niet verkeerd. Je kon echt enorm ver kijken.

Toen dapper de terugweg weer aanvaardt. 
Ik ben er achter gekomen dat erg stijl naar boven lopen niet echt mijn favoriete manier van wandelen is, poepoe wat is dat zwaar zeg.

Wordt vervolgd